Voorbij Gibraltar

Dromedaris
Arno leest voor:

Lopen door de woestijn bij M’Hamid in Zuid-Marokko gaat verrassend eenvoudig. De vijfdaagse rondwandeling voert over de riviervlakte van de Draa. Onze gidsen Mohammed en zijn oom Achmed laveren tussen de noord-zuid lopende lage zandrichels door. Slechts af en toe kruisen we een duintje met mul zand. Door de brede zolen van mijn Teva-slippers zak ik niet ver weg. De dromedaris, in wiens spoor ik volg, brengt me in een dromerige cadans. Het dier verzet zijn poten in telgang; linksachter linksvoor, rechtsachter rechtsvoor. Het lichaam wiegt van links naar rechts naar links, als een schip op de baren. De dikke soepele voetzool verbreedt zich onder het gewicht van de stap en zakt, door het vergrote oppervlak, niet ver weg in het mulle zand. Op de derde dag lopen we over hoge duinen. Mohammed stippelt zorgvuldig een route uit die de meest geleidelijke stijgingen en afdalingen volgt. De tocht is zwaar door de hoogteverschillen, maar niet door onnodig geploeter door mul zand.

Onze karavaan telt vier dieren. Achmed berijdt een muilezeltje. Drie dromedarissen dragen onze spullen voor de trektocht. In de woestijn is niets te krijgen en we nemen dus alles mee. Een verbijsterende hoeveelheid spullen staat op de ochtend van vertrek uitgestald in het steegje; Voedsel, water, tenten, dekens, keukenspullen en onze rugzakken. Elk dier wordt beladen met dekens en opgetuigd met een ijzeren bagagedrager. Deze wordt over de bult geplaatst en behangen met grote open zijtassen. Eerst worden de tassen gevuld met jerrycans, dozen met eten, de keukenspullen en onze rugzakken. Dan wordt dwars over de rug het tentdoek, stokken en nog meer dekens geladen. Alles wordt zorgvuldig in evenwicht gebracht en met touwen vastgesjord. Een tik op de achterpoten is het commando opstaan. Het dier verheft zich, eerst achter, dan voor en brengt de 100 of misschien wel 200 kilo bagage in beweging.

Een dromedaris heeft zeer effectieve aanpassingen voor het leven in een woestijn. Het kan snel en veel water drinken en in de maag opslaan. Plassen doet het weinig en de urine is extreem geconcentreerd. De bult bevat geen water maar vet, tot wel 36 kilo. In extreme omstandigheden kan dat worden omgezet in water en energie. Een warmbloedig dier transpireert om warmte kwijt te raken en de lichaamstemperatuur op peil te houden. Maar waar de meeste warmbloedige dieren een constante temperatuur nastreven kan de dromedaris wel tot 41 graden opwarmen zonder schade op te lopen. Petje af! Ik raakte na een ochtend lopen al oververhit.

De nomaden gebruiken het dier als lastdier en leverancier van melk, vlees, vacht en leer. Ver voor het begin van onze jaartelling is de dromedaris in zijn oorspronkelijk leefgebied het Midden-Oosten gedomesticeerd. Elk dier ondergaat een training ter voorbereiding op zijn taak als lastdier. Bij onze gids Achmed is de omgang met de dieren met de paplepel ingegoten. Hij heeft in zijn jeugd nog een nomadenbestaan gekend. Mohammed is een dorpsjongen die op latere leeftijd de kneepjes van het vak leerde ten diensten van de toeristenindustrie. Hij benadert de dieren met rust en tact. Bij elke pauze worden de dieren afgeladen en mogen rondlopen om te eten van het schaarse groen. De voor- en achterpoten worden twee aan twee gebonden met korte touwen, die korte pasjes mogelijk maken. Zijn ze uit zicht verdwenen dan gaat Achmed ze, zittend op zijn muilezeltje, zoeken en terugbrengen. De dieren zijn volgzaam, maar niet in het minst aanhankelijk. Op de laatste dag maak ik een kort ritje op ‘witje’, het dier met de lichtste vacht. Het dier stapt voort als altijd. Ik ben geen speciale last voor hem. Ik heb enkel respect voor dit stoïcijnse dier.



Bekijk het filmpje van Mohammed en de dromedaris.

Content on this page requires a newer version of Adobe Flash Player.

Get Adobe Flash player



Klik hier als u het filmpje niet kunt zien